Yağız Yıldırım - Albus

Ben gecenin 4’ünde evimin anahtarı bahçendeyken
tek dileğim götürmen beni bu şehirden
bazen ne yapıyorum bilmiyorum , olur olmadık aşık oluyorum birilerine
binlerce ruh gömülü sanki bedenimde
yenildik Albus’un sihrine , bi’ ben giremedim şu zihnine
ne kadar kolaymış , yok büyük olaymış sevmek sevilmek
batan güneş ..
sönen ateş ..
hangisinden daha çok ses beklersen
ben, bu yüzden zaten
sandığım kişiyim bazen, bazense hayal kırıklığı
ne güzeldi seni görmek gün ışığında
şimdi ne sıcak yaz ne soğuk kış aynı gibi ama mutluyum
sen , isterim hiç üzülme “ histerik “ kişiliğimin gölgesindeyken
korkularım hep kendime kendimden vazgeçerken bile
yenildik Albus’un sihrine , bi’ ben giremedim şu zihnine
ne kadar kolaymış , yok büyük olaymış değer görmemek
sevmeden
sevilmeden
bazen paranoyak bazense saf herkesten
ben, bu yüzden zaten
sandığım kişiyim bazen, bazense bi’ umut damlası
ne güzeldi seni görmek gün ışığında
eminim güzeldir hala ama yalnızken daha cesurum
ben, bu yüzden bu yüzden
sandığın kişiydim zaten söyleyemedim seni aldattığımı
ne büyük yalandı peşinden koşan hallerim
yalnızlık korkusu sardı tam bir yıl önce beni
benliğim kaldı özgürüm artık