Tuğrul Bektaş - Azad

Gözün arkada kalmasın sözüm olsun gitmem artık
Ölüm ağzına konmasın asla canım alsan bitmez hırsım
Boşver tuzak olsun gökyüzü bile zifir olmuş sana
Mahalle yanar şiir olurum ben saçını tarayan uzak olsun bana
İçi gam dolu nefretimin gözü kör sözü dobra geceleri kan yağar üzerime
Yağmur semtime düşer ama beni bozmaz şafak sökerken mahalle kumpası gibi zarbolar üzerime oynar sokaklar evim
Hane tecavüzü bu durumu kimseler alttan almaz bu yakışık değil
Gülme bana gözlerim beyaz bahtım kara
Sarılıp umutlara düştüm dara sarılır lakin geçmez yaram
Dünya maphusu bu geçmez zaman kehribar tonu gökyüzüm aga
Güller suladım yarınlar için saksılar mezarlık oldu bana
NAKARAT
Karanlık heryer umarsız gözünden akar yaş içimde savaş yeri
Yanarsa yansın bu dünya ziyansız içinde yanar canım beni azad edi
Benim özlemim ağır müebbet yüzüm güler gönlüme kasvet
Derdime boğarım karadenizi aldığı canlara sayar elbet
Sözümüz var küskünlere el kanatan dikenli güllere
Yeniden doğacak güneş en tepeden bahar kokacak etraf kara günlere
Bana gül deme hayal gücüm inanmaz gülmeme
Şiirlerim var kara günlere seni koklamış en kötü güzlere
Saçlarına düşen yıldızların her biri kapanan gözlerin için
Yaktığım ateşin közleri gibiyim kadehime doldur özlemi içeyim
Kül rengi bulutlara dal git tebessüm et maviler açsın
Uğramadıysan sabah olmaz bu şehir hep gecelere kalmış
Bileklerime düğümlenir sancılarım bakışım sicilime yansır
Saçlarına sözüm var mevsimlere üfletecek gibi içimde bir sır
Bana öğreten olmadı düşünmenin nasıl unutulabileceğini
Bilmem hiç bu yolda yordam nerede ağlayıp gülebileceğimi
Sokak lambaları göz kırparken gördüm ben ölebileceğimi
Dünyanın adaleti yokmuş düşünmedim sana sövebileceğimi.