Mustafa Namlıkul - Denklik (Şiir)

Hüznüm bilinmeze denktir.
Akranlarım hayatla kavgada hep
Bense hayatı yenip geldim bu dünyaya
Galaksinin en büyük dağına oturup ademoğlunu seyrettim boş zamanlarımda
Kahırlarım hüznüme denktir
Gelecekte çekeceğim aciları şimdiden çekmeyi öğrenmem bundan...
Küçükken oyuncaklara ağlayan o çocuk artık kalbinden irin damlatıyor bir otobüsün arka koltuğuna
Şahdamarı ki nice sevgiler taşır zehirle karışık...
Ayakkabıların getirecek seni bana
Patika yollardan otobanlara uzanan bu aptal kurguda en büyük rol onlarindir
Ayakkabıların ömrüme denktir
Ömrüm ise kahırlarıma
Biyolojik saatim hep geri kalır benim
Siz uyurken ben gezerim sokak köpekleriyle
Siz uyandığınızda ben köpekten korkarım
Canım sıkıldıkça karasinek beslerim penceremde
İşi bitince terk-i hane eyleyen sinekler...
Terk-i haneler bilinmeze denktir
Bilinmezlik ise ayakkabılarına
Ben en çok ayakkabılarını seviyorum
Bilinmezlikler ise beni...