Mehtap Meral - İncirin İçindeki Arı

Unutmak gerek sandım yaşamak için
Ağacın meyvesine talip olarak
Ama asla saygısızlık etmeyerek
Üzüme baka baka kararmak
İnsan bakarak benzer gördüğü ömre
Armut düşer dibine
Bense hep incir gibi yayıldım sevgililerimin içine
Koparıp attılar
Unuttum
Gülmek yeter sandım yaşamak için
Kolay değildi içimdeki Leyla’yı saklamak
Sevişe sevişe sakladım
Dövüşe dövüşe buldum
Ağlaya ağlaya aradım
Oysa bakmakmış asıl olan
Dön bana bak
İnsan kendini neden kurar?
Aşktan kurmak istedim
Örüp durdum yalnızlıktan
Durmadan bağladım kendimi bir yere
İncir reçeli yaptım evimden
Dön bana bak
Perdeler çekmiştim ömrüme
Güzeldim uzun saçlarım vardı
Saçlarımı gördüler
Okudum yazdım hep çok konuştum
Verdiğimi aldılar
Işıklar simlerle öyle kamaştım
Göz alınca baktılar
Ben yokuştum
Üşendim
Herkes yokuştu kendine
Yine kaybettim..
Yine sevmediler
Yine çok anlattım kendimi
Sayfa sayfa yazdım
Avazım çıktığı kadar bağırdım
Susmayı bilenlerden değilim hala
Kibir geçtiğim bir yol değil
Doruklardan başlayıp ovalarda bitiriyorum aşkı
Düz ayak
Gitmesi kolay oluyor
Gülüyorum
Ellerim gülüyor, kalçalarımı oynak bir havaya bırakıyorum
Süzüle süzüle iniyorum bir gül yaprağı gibi
Kimse alıp yüzüne sürmüyor Süreya
Sanki hep sokak benim yerim
Evlere girmeyi
Bir ev gülü olmayı beceremiyorum
Amaaaaan diyorum kokmuyor ev gülleri nasılsa
Dağ gülleri kokar, sokak gülleri çeker
Ne diyordu Aysel
Ben o kadın olamadım
Denemiş miydim..