Hayati Zeyran - Kaybedilmiş Cepheden Mektuplar

I.
Anne beni cepheye gönderdiler.
Plastik marşlar okuduk.
Kibirden siperler oyduk.
Yalnızlıkla süngülendi yüreklilerimiz,
kısmetse ölmeyi bekliyoruz.
II.
Anne, yaşanmış yerlerim acıyor.
Ne kadar yaşasam adım o kadar eksiliyor.
Zaman benden utanıyor, belki sen de..
Bu ölümleri hiçbir bayrak kabul etmiyor.
III.
Anne, savaş devam ediyor- tam ölmelik!
Bu flaş haberde çok modern zamanlar geçirdik.
Gülümsemekti örtüsü nefretin.
Zenginlikti ölçütü güzelliğin.
Cinayetler belirlerdi ekmeğin rengini.
Ölürken bunlara bıraktım öfkemi.