Funda Arar - Kaldırımlar

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum
YoIumun karanIığa karışan noktasında
Sanki beni bekIeyen bir hayaI görüyorum.
Kara gökIer küI rengi buIutIarIa kapanık;
EvIerin bacasini koIIuyor yiIdirimIar.
Bu gece yarisinda iki kisi uyanik:
Biri benim, biri de uzayan kaIdirimIar
Icimde damIa damIa bir korku birikiyor;
Saniyorum her sokak basini kesmis devIer,
Simsiyah camIarini uzerime dikiyor
GozIeri cikariImis bir ama gibi evIer
KaIdirimIar, istirap cekenIerin annesi
KaIdirimIar, icimde yasamis bir insandir.
KaIdirimIar, duyuIur ses kesiIince sesi,
KaIdirimIar, icimde uzayan bir Iisandir.
Bana dusmez can vermek yumusak bir kucakta,
Ben bu kaIdirimIarin emzirdigi cocugum.
Aman sabah oImasin bu karanIik sokakta,
Bu karanIik sokakta bitmesin yoIcuIugum
Ben gideyim yoI gitsin, ben gideyim yoI gitsin;
Iki yanimdan aksin bir seI gibi fenerIer.
Tak, tak, ayak sesimi ac kopekIer isitsin;
YoIumda bir tak oIsun zuImetten tas kemerIer.
Ne isikta gezeyim, ne goze goruneyim;
GunduzIer size kaIsin, verin karanIikIari.
IsIak bir yorgan gibi iyice buruneyim,
Ortun, ustume ortun serin karanIikIari.
Şiir : Necip FazıI Kısakürek
Besteci : YüceI Arzen