Albadeep - Mor

Akıl pervazımda beslediğim kargalarım
İçindeyim bir şekilde sevmediğim kavgaların
Benimle öldürülen 3 klasör şarkıların
Bir yerinde yaşlanan bi yaşlı çocuk kaldı bakın
Mezarlık öyküsüyle büyütüyorum korkumu
Sıkıntım onla değil, ben temelli yorgunum
Kilise şamdanından alnıma kan damlatınız
Beni yanlış anladınız, yanlışınız doğrdur
Kadavra kalbim hala intihara kalkışır
Ben ölmüş olanı diriltemem, yetti beşerin artışı
Hayale diktiğim tüm putlarımın boynu kırık
Şarkılarım nefret dolu, sok gtüne alkışı.
Tepemde karabulutla dolaştığım şehrin
Hangi meskeninde sabahlasam düzelmiyor keyfim
Biraz da yalnızlığa sevinmiyor değilim
Elime sürdüğüm her canlının var ihtihara meyli.
Derin uykudayım, gözlerimin içi mor
Göğsümde biri yürüyor, beni tanıyor
Onu görmem lazım
Onu bulmam lazım
Bi hayli tedirginim yerçekimli cesetten
Yaşamak alışkanlık gebersem de ses etmem
Evreni denetleyen katarakt bi gözetmen
Bu filmi sevmedim hiç finali belli özetten
Beni bir öpücükten alıkoycak zaman
Kafanı beş kişiyle bölüşünce canın olmaz yanan
Biriken ölümlerin sarhoşluğu yavan
Derine gömdüğümüz herkes için söyleriz bi yalan
Rüyamın ekseninde ibadeten sarıldık
Sen ağlayınca boynu kırık papatyalar darıldı
Bilirsin hiç bi şair gözyaşından utanmaz
Ben çocukken de sevdiklerim hep kalıcak sanırdım
Doğuştan kavislidir sistemin kanatları
Umudum olmadıkça tanrılar yaratmadım
Etimden ayırılırca sevdiğim şu karanlık
Bir anne ölür şiir biter, edebiyat harap kalır.