Albadeep - Hissetmiyorum

Tanımı olmayan bir üzüntüyle uyandım
Elime zor sığıyor kırık kahve bardağım
Gözüme yansıyan şu atmosferi boğazlasam rahatlarım çünkü
Sanki sen doluyor kursağım.
Neşemi gömdükleri toprak gibi karıştım
Alıştım ağlamaklı akşamlara ben buyum
Seninle vedalaşıp yalnızlıkla tanıştım ya
Ölüme karşı artık kalmadı hiç sağ duyum.
Nesine meraklıyım yaşantının bilmem
Artık uyanmaktan haz almayan bir insanım ben de
Tanrı bilse içimi benle bahse girmez
Artık fazladan bi sorum oldu, kızcağızım nerde ?
İçine itildiğim bu dünyanın anlamı yok
Anlamları yaratanlar benim kadar hastalar
Anlamak istesem de ölüler laf anlamıyor
Üzgünüm, tüm sorunlar benle aynı yaştalar
Kalp ritmim çok yavaşladı
Kaybettim tüm savaşları
Kalmadı hiç arkadaşlarım
Canım acısa da hissetmiyorum
Kalp ritmim çok yavaşladı
Kaybettim tüm savaşları
Kalmadı hiç arkadaşlarım
Canım acısa da hissetmiyorum
Özledim bi şeylerden hoşlanmayı, yapmayı
Kadıköy rıhtımından cesetlerimi atmayı
Bi kadın etkisiyle koca şehre tapmayı
Kilise bahçesinde sarhoş olup yatmayı
Yapıcak hiç bi şeyimin kalmadığı zamandayım
Şu boşluklara beni koysan hiç kayıp yaşanmaz
Sürekli kaybedilen bir bozuk kumandayım
Ben ölsem bugün inan kendi gözlerim yaşarmaz
Genelde herkes hasta, çift kişilik, depresif
Benimki gerçek olanı anlayabilme evresi
ölenler gitti ve ben onları çok sevmiştim
beni kimse sevmesin lan beni kimse sevmesin
son bi filtre kahve içmeliyim sevgilim
şu kafeinin ve gözlerinin varlığından eminim
inanç insanlara bahşedilen bi morfin
bu yaşam bana fazla, tüm ruhlara kefilim.